Hejka!
Witam was, po kolejnej długiej przerwie. Przepraszam, że
znowu musieliście tak długo czekać na rozdział. Te dni tak szybko mijają, a
weny do pisania nie przybywa. Ten rozdział nie powala jakoś, ja nie jestem z
niego zadowolona. Przepraszam jeśli są jakieś błędy lub zjadłam jakieś słowa,
mam nadzieję, że nie jest jednak aż tak źle. Tak więc zapraszam was serdecznie
do przeczytania tego kolejnego już rozdziału. <3
**********
Szalałem ze złości będąc w trasie, ponieważ nie było mnie
przy moich najbliższych.
Chciałem słuchać ich głosu, ich śmiechu. Szczerze,
tylko to mi potrzebne do życia. Długa rozłąka z nimi uświadomiła mi tylko,
jak ważna jest dla mnie Paris i
Scarlertt. Przez każdy dzień trasy marzyłem o tym, by wrócić do Neverland,
zamknąć się w nim i nigdy już nie wyjść do ludzi. Troszeńkę chore, ale i tak
lepsze od podróżowania po świecie. Kto normalny
znosił by te ciągłe zmiany czasowe i klimatyczne. Ktoś inny na moim
miejscu powiedział by, dziękuje to na tyle, proszę się rozejść do domów i by
uciekł tam gdzie pieprz rośnie, ale ja nie mogłem tego zrobić. Nie mogłem
rozczarować moich fanów, którzy tyle czekali na to, aby móc mnie zobaczyć na
scenie. Tyle czekałem na to, aby znów zobaczyć moich bliższych. Liczyłem już
godziny, minuty, a nawet sekundy do spotkania z moją córeczką. Byłem taki
szczęśliwy, że odnalazła się cała i żywa, nie wybaczył bym sobie nigdy gdyby
jej się stało coś. Obowiązkiem każdego rodzica jest przecież zapewnić poczucie
bezpieczeństwa. Cieszyłem się, ale i też miałem obawy o to, że Caroline mogła
nagadać Paris jakiś głupot. Coś typu, że „nie kocham jej” lub „Tatusiowi
bardziej zależy na Scarlett niż na Tobie”, przecież ta kobieta była zdolna do
wszystkiego.
Nie spałem kolejną noc, po prostu nie mogłem, przewracałem
się z boku na bok. Ta myśl, że zobaczę swoje dziecko po tylu miesiącach
nieobecności nie pozwalała mi zasnąć. Tylko zastanawiało mnie to, czy poznam
ją. Jeszcze tylko, brakowało tego abym przestać rozpoznawać ludzi, ale tak
naprawdę byłem ciekaw jak bardzo się zmieniła. Pamiętam doskonale jak
wyjechałem z moimi braćmi w Victory Tour, kiedy Paris miała niecały rok. Niby
to były 2 krótkie miesiące, ale gdy wróciłem to nie poznałem jej. Po moim
powrocie miała o 3 ząbki więcej niż przed wyjazdem.
Stałem przy ogromnym oknie i oglądałem poranną panoramę
Londynu. Na zegarku była godzina 8:30. Widziałem tysiące aut i ludzi, którzy w
szybkim tempie śpieszyli do pracy, aby w ten sposób zarobić na utrzymanie swoich
rodzin. Miałem ochotę wyjść do tych ludzi, lecz to było niemożliwe. Michael
Jackson na ulicy, ale to by była sensacja. Czasem zastanawiałem się co by było,
gdybym ciężko pracował w fabryce, tak jak Joseph za czasów, kiedy The Jackson
5. Kątem oka patrzyłem na śpiącą w białej pościeli Scarlett, która powoli się
przebudzała. Usiadłem obok niej na łóżku i głaskałem delikatnie włosy koloru
blond. W końcu moja narzeczona otworzyła swoje oczy i spojrzała na mnie.
- Jak ci się spało? – Spytałem z troską.
- Spało mi się okropnie. Ten hotel jest 5 gwiazdkowy, nie
uwierzę to jakiś skandal. Pościel śmierdzi, pokój ma ohydny kolor ścian, a
łóżko jest twarde jak deska. Całe plecy mnie bolą, nie mogłam zasnąć przez to
wszystko – Spojrzałem na nią, jak by urwała się z choinki. No jeszcze takiego
zachowania u niej nie widziałem.
- Nie spałaś w ogóle powiadasz. Ciekawe tylko, kto tak chrapał w nocy i prawie zleciał z łóżka.
- Nie prawda, z tobą jest w takim razie coś nie tak, skoro masz już wizję.Nie zmrużyłam
oka ani na chwilę. To nie są warunki, dla kogoś takiego jak ja.
- Oczywiście w takim razie pojedziemy do innego hotelu. Już dzwonię do
Billa, on załatwi tą sprawę. Będziesz czuć się jak w raju.
- Żartuje Michael przecież. Spało mi się cudownie. – rzekła
siadając na materacu i przeciągając się
- Hej, ja tu jestem od żartowania i gwiazdorzenia. Foch
forever. – Rzuciłem i usiadłem do niej
tyłem.
- Oj nie obrażaj już się na mnie. Zmarszczki ci jeszcze
wyjdą. Dam ci snickersa i poczujesz się lepiej co ty na to? – Przytuliła się do
mnie od tyłu.
- Jestem za. – Nagle zadzwonił mój telefon w mojej
kieszeni. Na ekranie pokazał się numer Billa, odebrałem najszybciej jak się
dało.
- Dzień Dobry Michael. Wstaliście już? – Zapytał.
- Ja tak, a Scarlett nie bardzo. Do czego potrzebna ci ta
informacja?
- Chciałem tylko wiedzieć, czy jesteście gotowi bo trzeba
przecież jechać po Paris.
- Jestem gotowy od czasu kiedy tu przylecieliśmy.
- Cieszy mnie to bardzo.
- Za 30 minut się widzimy w holu, przekaż wszystkim.
- Oczywiście. – Zakończyłem połączenie.
- Kto dzwonił? – Pytała Scarl.
- Bill, za chwilę jedziemy po Paris. Możesz zostać jeśli
chcesz, bo widzę że wygodnie ci w tym łóżku.
- Nie, jadę z Tobą Mike.
- Kochanie, ale naprawdę nie musisz tego robić. Możesz
zostać i się wylegiwać do południa.
- Pojadę z Tobą i bez dyskusji. – Scarlett wyszła z łóżka,
wzięła ubrania i skierowała się do łazienki, a ja w tym czasie, przebrałem się
w nową koszulę i spodnie.. Opuściła ją po kwadransie. Była ubrana w zwykłą
białą koszulkę i niebieskie jeansy. Zdziwiło mnie to, że nie miała makijażu.
Wyglądała tak naturalnie. Nie mogłem oderwać od niej wzroku.
- O co ci chodzi? – Spytała Scarlett podchodząc do szafki.
- Nic, wyglądasz pięknie.
- Ooo, zauważyłeś, że nie zrobiłam make-upu.
- Jak dla mnie to możesz w ogóle nie robić, bo naturalnie
wyglądasz cudownie. – Podszedłem bliżej
do niej i zacząłem całować ją po szyi. W czasach kiedy jeszcze występowałem z
The Jackson 5, mój brat Jackie powiedział mi, że każda kobieta uwielbia być
zasypywana komplementami i nawet jeśli
mnie bije i mówi, że sobie tego nie życzy, to przez to, że wstydzi się
swoich emocji i nie chcę ich ukazywać.
- Ohh, przestań.
- Jeszcze się nawet nie rozkręciłem.
- Bo nigdy nie wyjdziemy z tego pokoju. – Nagle usłyszeliśmy
głośne pukanie do naszych drzwi hotelowych.
- Chyba musimy się już iść i do auta pakować – Odsunąłem się
od mojej narzeczonej i poszedłem otworzyć drzwi. Przed nimi czekał Bill.
- Michael, powinniście już jechać jeśli chcecie uniknąć
korków.
- Jasne.
- Mark będzie czekał na was w holu.
- A ty nie jedziesz? – Spytałem
- Nie pojadę z wami, bo nie zmieszczę się do taksówki.
- Jedziemy taksówką. – Odrzekłem zdziwiony.
- Tak będzie bezpiecznie, nikt się nie domyśli, że jedziesz
taksówką, zamiast limuzyną.
- Chyba masz rację.
- To tak jak powiedziałem, daje znać Markowi ,aby czekał już na was w holu.
- ok. – Zamknąłem drzwi.
- Chodź, już pora na
nas. – Powiedziałem do Scarlett, która stała przy komodzie z lustrem i
zakładała biżuterie. Natomiast ja w tym czasie zakładałem moje przebranie.
- Ok. – Zabrałem papierową torebkę w której miałem prezent
dla mojej córeczki przywieziony specjalnie z Japonii. Wyszliśmy z pokoju i
skierowaliśmy się do windy, którą zjechaliśmy na dół. Mark wypatrywał nas.
- Jesteśmy gotowi. – Powiedziałem do mojego ochroniarza.
- chodźcie. – Wyszliśmy głównymi drzwiami, jak ja dawno nie
czułem tego uczucia. Gdy nikt obcy nie spogląda na ciebie takim wzrokiem jakby
widział Boga. Przed hotelem czekała na nas czarna taksówka, tak sama jaką się widzi
na angielskich filmach. Wsiedliśmy do niej. Na całe szczęście obyło się bez
korków, do miejsca pobytu mojej córki zostało 5 minut drogi. Dotknąłem dłoni
Scarl, ta spojrzała na mnie.
- Stresuję się. – Powiedziałem do mojej narzeczonej.
- Przestań, przecież to twoja córka.
- Wiem, ale co jeśli nie będzie chciała ze mną rozmawiać.
- A to dlaczego?
- Martwię się o to, że ona nie będzie chciała ze mną
rozmawiać, bo Caroline mogła jej powiedzieć coś w co ona uwierzyła. Wiesz
przecież, że ona jest nieprzewidywalna i zdradziecka.
- Wiem Michael, ale przygotuj się na to, że nie będzie tak
źle. Gdyby mnie moja matka wywiozła na koniec świata to bym się do niej już ani
razu nie odezwała. – Reszta czasu minęła w ciszy, te 5 minut minęło jak 1
sekunda. Wysiadłem z tego samochodu tak szybko, że nawet nie pomogłem wysiąść z
niego Scarlett. Tak było mi szybko do mojego dziecka.
- Michael, czekaj. Nie zapomniałeś o czymś? – Moja ukochana
miała w dłoniach papierową torebkę z prezentem dla Paris, którą o mały włos
zapomniałem zabrać z taksówki. Miałem wrażenie, że gdyby nie Scarlett to
niedługo zapomniał bym o własnej głowie. Cóż, co z człowiekiem robi ta
tęsknota. Wszedłem do budynku w którym znajdowało się pogotowie opiekuńcze. Na
korytarzu zastałem widok na który tak długo czekałem. Paris siedziała przy
jakimś stoliczku z jakąś panią i chyba kolorowała coś, bowiem w swoich małych
rączkach miała czerwoną kredkę.
- Paris… - Powiedziałem cicho, jednak moja córeczka
usłyszała to i obróciła się. Na jej twarz pojawił się piękny uśmiech. Uklęknąłem
i wyciągnąłem do niej ręce. Nawet nie zauważyłem Scarlett, która weszła do
pomieszczenia. Spojrzałem na nią, na jej twarzy gościł uśmiech.
- Tata. Scarlett! - Moja córka zeszła z krzesła i podbiegła
do mnie. Przytuliłem ją z całej siły, pogłaskałem ją po włoskach i pocałowałem
w czoło. W moich oczach pojawiły się łzy szczęścia.
- Tatusiu przyjechałeś po mnie.
- Nie zostawił bym Cię kochanie. – Wstałem i wziąłem moje
dziecko na ręce.
- Jak wyjeżdżałem byłaś niższa. – Powiedziałem do niej
- Urosłam tatusiu o 2 centymetry.
- Ale super kochanie. Poczekaj, tata pójdzie ładnie do pani.
- Postawiłem małą z powrotem na nóżki. Poszedłem
do kobiety, która opiekowała się moim dzieckiem, kiedy mnie nie było przy niej.
- Paris płakała prawie pół nocy bo chciała do pana. Nic nie
mogło jej uspokoić. Udało jej się zasnąć na 2 godziny.
- Moja biedna, ale teraz jest już wszystko ok?
- Tak, tak.
- Mogę ją zabrać.
- Tak, bardzo tęskniła.
- Jeszcze raz, dziękuje za opiekę nad moją córką. Nie wiem
co by było, gdyby tu nie trafiła.
- Była naprawdę kochana.
- Warto wiedzieć. W najbliższym czasie po powrocie do USA
przekaże czek dla tej placówki. Będą dla dzieci, które tu trafiają.
- Panie Jackson, ależ nie trzeba.
- To będzie moje wielkie podziękowanie. Do widzenia. – Powiedziałam i uśmiechnąłem się do opiekunki.
W trójkę wyszliśmy z budynku, przed wejściem czekał na nas Mark i taksówka, którą
mieliśmy wrócić z powrotem do hotelu. Z tego wszystkiego, zapomniałem Paris dać
prezent. Wsiedliśmy do taksówki i odjechaliśmy w stronę hotelu.
- Paris..
- Tak tatusiu?
- To dla Ciebie. – Dałem jej torebkę z prezentem. Moja
córeczka się ucieszyła. Zajrzała do środka i wyjęła lalkę Barbie, którą kupiłem
jej w Japonii. Jednak to nie były wszystkie niespodzianki. W jej pokoju w
Neverland czekał na nią wielki 2 metrowy pluszowy miś w kolorze różowym,
najbardziej męskim kolorze oraz wiele innych zabawek przywiezionych dla niej z
mojej podróży.
- Dziękuje tatusiu, jesteś kochany.
- Cieszę się malutka, że ci się podoba prezent.
- Ale już nigdy nie wyjedziesz?
- Skąd takie pytanie? – Czułem, że moja była maczała w tym
palce. Obawiałem się tego, że mogła naopowiadać jakiś bzdur małej.
- Mama powiedziała, że ty wyjechałeś, bo już mnie nie
kochasz i że już nigdy nie wrócisz i nie będziesz się ze mną bawić. Dlatego
chciała mnie zabrać w takie miejsce gdzie nikt by nas nie znalazł. Ale ja
chciałam do ciebie.
- Paris, wyjechałem bo musiałem. To nie zależało od mnie,
jesteś za mała jeszcze na tak długą podróż.
- Ale ty mnie jeszcze tatusiu?
- Kochanie, ty i Scarlett jesteście najważniejszymi
dziewczynami w moim życiu. Mama kłamała, nie mógł bym bez was żyć.
- Ale zabierzesz mnie jak będę duża na swój koncert?
- Tak kochanie.
- I Scarlett też na nim będzie?
- Będę. – Odpowiedziała moja narzeczona. Paris uśmiechnęła
się. Reszta drogi do hotelu minęła w całkowitej ciszy. Byłem szczęśliwy jak
nigdy, że miałem przy sobie moją kochaną córeczkę. Przy mnie nic już nie mogło
jej zagrażać, a w szczególności jej matka.
6 dni później
Czas mijał tak szybko, a mi nadal zdawało się, że dopiero co
przylecieliśmy do Londynu i wysiedliśmy z samolotu. A tu taka niespodzianka, że
jesteśmy w stolicy Anglii od 6 dni. Od kiedy Paris znowu była przy mnie
postanowiłem, że będę z nią spędzał każdą wolną chwilę. Paris chciała Starałem się unikać takich
miejsc jak woda ognia. Nie miałem ochoty, ani chęci tam iść, ponieważ na mojej
skórze były widoczne ślady vitiligo. Gdybym się rozebrał wyglądał bym jak
łaciata krowa. Szczytem moich marzeń nie było to, aby ludzie patrzyli na mnie
jak na dziwoląga, chociaż niektórzy mnie za niego uważali. Scarlett razem z
moją córeczką wybrały się na basen zostawiając mnie samego w pokoju. Włączyłem
sobie na wielkim telewizorze plazmowym „Zwariowane melodie”, nie mogło
oczywiście zabraknąć popcornu. Nagle telefon Scarlett leżący na stole zaczął
wibrować. Podszedłem do stolika, aby go wyłączyć, ponieważ przeszkadzał mi w
oglądaniu kreskówek. Na ekranie pojawił się numer cioci Scarlett, postanowiłem
odebrać połączenie i pożartować troszkę.
iść na
basen, lecz ja nie mogłem. Chociaż to, że nie mogłem pójść na basen to za dużo
powiedziane.
- Halo. Tutaj Scarlett. Proszę wybaczyć mi ten głos, ale
zamieniam się w mężczyznę i nic na to nie mogę poradzić. Broda mi wyrosła, aż
do kolan.
- Michael nie wygłupiaj się, nie wygłupiaj się, proszę nie w
tym momencie. Gdzie jest Scarlett? – Jej głos wydawał się być pełen smutku
- Scarl jest na basenie razem z Paris. Mam jej coś
przekazać?
- Tak, żeby zadzwoniła do mnie w miarę szybko bo sprawa jest
naprawdę pilna.
- Oczywiście.
- Dzięki. – Rozłączyła się. Odłożyłem telefon Scarlett i
najszybciej jak się dało wybiegłem z pokoju. Byłem bez przebrania, ale to nie
liczyło. Wsiadłem do windy, musiałem zjechać na parter, ponieważ tam mieścił
się basen. Oprócz mnie w tej windzie
była jakaś młoda pokojówka o brunatnych włosach. Widziałem, że cała się
trzęsie. Wydawało mi się, że skoro mieszkałem w 5-gwiazdkowym hotelu i
jednocześnie jednym z najlepszych w
Londynie, to obsługi nie dziwi to, że na korytarzu mogą spotkać kogoś sławnego.
Spojrzałem na nią i uśmiechnąłem się, chciałem być po prostu miły. Nim się
obejrzałem to ta pokojówka straciła przytomność. Na całe szczęście zdążyłem ją
złapać, aby nie zrobiła sobie większej krzywdy.
- Hej, spójrz na mnie. Otwórz oczy. - Próbowałem ją cucić,
ale nie przynosiło to żadnych skutków. Czułem się niezręcznie z obcą dziewczyną
na rękach, ale trzeba było jej pomóc. Nie mogłem jej tak zostawić. Brakowało mi
już tylko tego, aby ta przeklęta winda stanęła, pomiędzy piętrami. Na całe
szczęście tak się nie stało. Dojechaliśmy szczęśliwie na parter i wybiegłem z
nią. Podbiegłem do recepcji.
- Proszę mi pomóc. – Podałem mężczyźnie za ladą dziewczynie.
Ten posadził ją na krześle i dał jej szklankę wody. Odzyskała przytomność.
- Już lepiej? – spytałem
- Tak, tak. Przepraszam to mój pierwszy dzień w pracy i to
wszystko przez stres.
- Nic się nie stało. – powiedziałem.
- Stało się, to jest niedopuszczalne. Pracownik nie może za
każdym razem tracić przytomności. – Odezwał się mężczyzna zza lady
- Przepraszam. – Powiedziała skruszona.
- Jedno przepraszam nie zwróci wstydu temu hotelowi.
- Proszę przestać, to była zupełnie ludzka rzecz. Każdemu to
mogło zdarzyć. Nie żywię urazy. – Odezwałem się, musiałem stanąć w obronie tej
dziewczyny. Pan z recepcji, który się chciał kłócić odszedł do lady obsługiwać
gości, zostawiając nas samych.
- Jeszcze raz przepraszam panie Jackson.
- Proszę mi mówić po imieniu, bo czuję się staro. Nic się
nie stało pani….. – Nie dokończyłem, nie znałem przecież jej imienia.
- Eveline. –
Powiedziała i podała mi swoją małą dłoń, którą ucałowałem.
- Piękne imię, pani wybaczy, ale ja już muszę iść.
- Dobrze, ja też muszę już wracać do pracy. – Dziewczyna
wstała z krzesła, pożegnaliśmy się i rozeszliśmy w dwóch innych kierunkach. Ona
wróciła do swojej pracy, a ja podążałem
na basen, gdzie była Scarl z moją córką. Szedłem korytarzem jeszcze przez
chwilę próbując nie zwracać na siebie uwagi.
- Co się dzieje? – Spytała Scarlett.
- Twoja ciocia dzwoniła, kazała przekazać, że masz do niej
zadzwonić. Sprawa jest pilna
- Coś się stało?
- Nie wiem, nie chciała mi powiedzieć. Sama musi ci
powiedzieć.
- Tato, ale ja chcę się jeszcze popluskać.
- Paris, a co powiesz na to, jeśli pójdziemy na plac zabaw?
- Zaproponowałem
- Tak! – Powiedziała moja córka z entuzjazmem. Scarlett
razem z Paris wyszły z wody. Wyszedłem z basenu na korytarz, usiadłem w fotelu
i oczekiwałem mojej narzeczonej i córki. Kiedy wreszcie wyszły z szatni
Scarlett pobiegła do pokoju, a ja zabrałem moją córeczkę na wewnętrzny plac
zabaw, który mieścił na 4 piętrze hotelu. Na moją córkę czekały już te
wszystkie automaty do gier, baseny z piłeczkami i dmuchane zamki. Dałem Paris
wolną rękę do zabawy, mogła iść gdzie tylko sobie zażyczy. Musiałem jednak
chodzić z nią wszędzie, ona była mała a na takim placu zabaw mogła by się przydarzyć
jakaś krzywda. Nie mogłem za wszelką cenę dopuścić do tego, aby mojemu dziecku
stała się jakakolwiek krzywda. Prawie 3 godziny zajęło Paris wykorzystanie wszystkich
atrakcji znajdujących się na placu zabaw.
- Tatusiu..- Powiedziała Paris.
- Tak?
- Możemy już iść do pokoju?
- Nie chcesz jeszcze trochę się pobawić?
- Nie, ja chcę iść do Scarlett.
- Jak sobie życzysz moja księżniczką. – Paris dała mi rączkę
i razem wyszliśmy z placu. Udaliśmy się do windy.
- Mogę nacisnąć guzik? – Spytała moja córka.
- Możesz. – Mała próbowała dosięgnąć czerwonego guzika, ale
była za niska. Chciało mi się śmiać, ale ona by się jeszcze na mnie obraziła i
by już mi do śmiechu nie było.
- Pomogę. – Podsadziłem Paris, aby nadusiła ten guzik. Kiedy
zrobiła to, na jej twarzy pojawił się duży uśmiech. Niby mała rzecz, ale tyle
radości z tego było. Jechaliśmy spokojnie w górę, gdy tu nagle pomiędzy
piętrami winda się zatrzymała. Nie wiedziałem, co mam robić. Nie mogłem
panikować, ponieważ Paris zaczęła płakać, a mój atak paniki pogłębił by ten
płacz.
- Tatusiu, ja się boję.
- Spokojnie kochanie. Za chwilę ruszymy. – Po chwili tak jak
mówiłem, winda ruszyła. Musiałem uspokoić córkę.
- Widzisz już jedziemy. Nie płacz już kochanie. – Paris przestała
płakać, otarłem łezki z jej twarzy.
Chwilę potem byliśmy już na piętrze na
którym był pokój. Weszliśmy, na środku pokoju stała spakowana walizka Scarlett.
Przez chwilę pomyślałem nawet o tym, że ona chcę mnie zostawić uciekając bez
słowa wyjaśnienia.
- Co tu się dzieje? – Spytałem. Scarl wyszła z sypialni,
była cała spanikowany, jej oczy były szkliste jakby płakała.
- Michael musimy porozmawiać.
- Paris idź na chwilkę do pokoiku. Dobrze?
- Tak tatusiu. – Mała posłuchała i grzecznie udała się do drugiego
pokoju.
- Co się stało Scarlett? To chodzi o nas? – Przybliżyłem się
do niej i objąłem jej twarz swoimi dłońmi.
- Nie Michael. Muszę wrócić do Los Angeles, Mała Scarlett…..
– Scarlett nie dokończyła, ponieważ rozpłakała się.
- Co z nią?
- Jej stan jest coraz gorszy z dnia na dzień i ona w każdej
chwili może odejść.
- A leki nie pomagają?
- Już nie pomagają, jej organizm uodpornił się na ich
działanie. Muszę przy niej koniecznie być. Poprosiłam Billa, aby zawiózł mnie na
lotnisko.
- Scarlett, nie możesz w takim stanie lecieć tam sama. Ja i
Paris lecimy z Tobą i nie chcę słyszeć, że coś ci nie pasuję.
- Mike, ja nie chcę wam psuć tego wyjazdu.
- Niczego nie psujesz. Tak już mam dość tego miasta i mam
ochotę wrócić do Neverland. – Scarlett się uśmiechnęła lekko. Ucałowałem ją w
noc i puściłem jej delikatną twarz. Pozwoliłem Paris wyjść z pokoju, spakowałem
ją, a później poszedłem pakować swoje rzeczy. Moja córka na wieść o wyjeździe z
Londynu ucieszyła się, ponieważ również chciała wracać już do domu. Po około 3
kwadransach byliśmy gotowi do wyjazdu na lotnisko. Wyszliśmy z pokoju.
Scarlett, Mark oraz Bill weszli z naszymi bagażami do windy. Ja i Paris, po
przygodzie z windą nie mieliśmy przyjemności, ani ochoty wejść do windy.
- To my może pójdziemy schodami.
- Z 8 piętra? – Zdziwiła się Scarlett i lekko się zaśmiała.
- Proszę się nie śmiać, to będzie ostatnia rekreacyjna
wycieczka po schodach w dół.
- Jak chcecie. – Moja narzeczona nacisnęła guzik i winda z
nią w środku pojechała na parter. Zejście ze schodów trwało dosłownie chwilę, a
my byliśmy już na holu. O dziwo, ani Paris, ani ja nie byliśmy nawet odrobinkę
wyczerpani. Przeciwnie, mogliśmy nawet jeszcze powschodzić i poschodzić, ale
niestety nie było na to już czasu. Przed hotelem była już podstawiona taksówka,
którą mieliśmy pojechać na lotnisko i wylecieć z Londynu. Wsiedliśmy do niej i
pojechaliśmy na to lotnisko, droga przez zakorkowane miasto trwała 30 minut.
Gdy byliśmy już na miejscu Bill załatwił bilety na najbliższy samolot do L.A.,
który miał odlecieć za 5 minut. Na całe szczęście zdążyliśmy na czas. Scarlett
jak szalona gnała do tego samolotu, aż tak jej się śpieszyło do USA. Nie czułem
się dobrze, gdy widziałem na twarzy mojej ukochanej kobiety tyle smutku i
rozpaczy. Liczyłem na to, że zdążymy do szpitala.
Będąc w samolocie, nie wiedziałam
mam robić. Ciągle w głowie miałam słowa cioci Mayi o pogarszającym się stanie
zdrowia Scarl. Cała się strzęsłam, ponieważ nie wiedziałam co się dzieje z małą
Scarlett. Nie wiedziałam, czy jest przytomna, czy żyję. Ona miała dopiero 5 lat
i nie zasłużyła na takie cierpienie. Przez cały lot Michael próbował mnie
rozśmieszyć, uśmiechałam się lekko, ale nie miałam ochoty śmiać się tylko
płakać. Wreszcie po 6 godzinach lotu, które ciągnęły się w wieczność
wylądowaliśmy na lotnisku w Los Angeles. Gdy tylko wyszłam z samolotu i
stanęłam na ziemi nie myślałam o niczym innym tylko o tym, aby jak najszybciej
znaleźć się przy łóżku Scarlett.
- Scarlett, pojadę z Tobą do tego
szpitala. – Zaproponował mój narzeczony.
- Dziękuję Michael.
- Paris nie może tam jechać, chcę
jej oszczędzić tego wszystkiego. – Powiedział i kazał zabrać Markowi i Billowi
swoją córeczkę do Neverland. Paris spała, taka daleka podróż zmęczyła ją. Michael
zamówił dla nas taksówkę i ruszyliśmy do szpitala Onkologicznego, w którym
leżała Scarlett. Droga zajęła niecałe 20 minut. Po wejściu do szpitala biegłam
najszybciej jak mogłam po schodach razem
z Mike’em, aby dostać się do Sali Scarlett.
Weszłam tam, ciocia Maya i Scarl uśmiechnęły się jak tylko nas zobaczyły.
- Scarlett. Michael – Zawołała dziewczynka.
Podeszłam do jej łóżka i pocałowałam ją w czoło.
- Witaj Słoneczko. Jak się
czujesz? – Spytałam.
- Nie dobrze. Czuję się słabo.
- Moja biedna ty. – Pogłaskałam ją
po głowie. Miała gorączkę.
- Dziękuje, że jesteś tu. –
Powiedziała po cichu. Moje oczy się
zaszkliły, jednak nie chciałam okazywać słabości przy Scarlett.
- Michael, ciocia mi mówiła, że
pomogłeś.
- Scarlett, dla ciebie ziemie bym
podniósł.
- Michael, dziękuje ci za
pieniążki dla mnie i za ten dzień w Neverland. – Powiedziała mała Scarl. Spojrzałam
na mojego narzeczonego, on też był bliski płaczu.
- Kochanie, te pieniądze były ci
potrzebne, a do Neverland przyjedziesz, kiedy będziesz już zdrowa.
- Jeżeli będę zdrowa.
- Będziesz, ja w to nadal wierzę. –
Scarlett lekko się uśmiechnęła.
- Ciociu, czy ja pójdę do
aniołków? – Zapytała smutnym głosem
Scarlett. Na te słowa w moich oczach pojawiły się łzy.
- Nie. Zamkniesz po prostu oczka i
będziesz spała jak Śpiąca Królewna.
- Ale tam będzie moja mamusia i
mój tatuś?
- Nie wiem słoneczko.
- Scarlett?
- Tak? – Usiadłam na taborecie,
który stał obok łóżka i chwyciłam dłoń małej.
- Muszę ci powiedzieć, że byłaś
moją jedyną prawdziwą przyjaciółką. I kocham cię jak mamę, której nie poznałam.
– Mała powiedziała to ostatkami sił. Zamknęła swoje oczka. Na kardiomonitorze,
pojawiła się prosta linia, która oznaczała tylko jedno. Rączka małej wypadła z
mojej dłoni i opadła.
- Nie, Nie! Scarlett proszę nie
odchodź. – Zaczęłam dusić się łzami. Ciocia Maya wyszła z sali, cała w łzach.
Rozumiałam ją, w końcu była dla Scarlett tak jakby zastępczą matką od kiedy trafiła do domu dziecka. Po
policzkach Michaela również spłynęły łzy. Nie mogłam być dłużej w tej Sali.
Wyszłam na korytarz, spostrzegłam przy ścianie ciocie. Podeszłam do niej i
przytuliłam się do niej. Ona pocałowała mnie w skroń i obydwie zaczęłyśmy
płakać. Ten dzień był jednym z najgorszym w moim życiu, ponieważ znów straciłam
kogoś bardzo bliskiego mojemu sercu.
Kilka dni później
Jednym z najgorszym sposobów na odejście z tego padołu
Pańskiego jest choroba. Może ona dotknąć każdego, nawet człowieka który za
wszelką cenę broni się przed wirusami i bakteriami. Lecz najgorsze jest, kiedy
jakieś świństwo dotyka dzieci, które mają całe życie przed sobą. A co
najważniejsze większość z nich traci swoje dzieciństwa, ponieważ muszą
przebywać 24h w szpitalu. Są pozbawione zabaw z innymi dziećmi, chodzenia do
zwykłej szkoły, czucia się jak zwykłe Amerykańskie dziecko. Takie życie ledwo
co znoszą dorośli. Nawet komuś, kto ma przysłowiowo kamień zamiast serca to i
pęka, gdy widzi się człowieka który cierpi przez raka. Czułam jakbym straciła
coś cennego po raz drugi. Śmierć małej Scarlett sprawiła, że w moim sercu
pojawiła się pustka. Z jednej strony myślałam, że dobrze, że odeszła bo
przynajmniej już nie cierpiała. Z drugiej strony żałowałam, że nie zdążyłam się
bardziej do niej zbliżyć. Powoli zaczęłam traktować ją jak własną córkę.
Chciałam dać jej dom, którego tak na prawdę nigdy nie miała. Życie w domu
dziecka to nie jest normalnie dzieciństwo dla każdego dziecka, wiem co mówiłam.
Kiedy mieszkałam tam, to każdego dnia, nawet kiedy byłam nastolatką marzyłam o
tym, aby pewnego dnia ktoś przyszedł i zabrał mnie do swojego domu. Czułam się
odrzucona, ponieważ myślałam, że nikt mnie nie chcę. Ale to, że Scarlett
przegrała swoją walkę o życie nie było najgorsze. Strasznie ciężko powstrzymać
mi było łzy, kiedy razem z ciocią Mayą odbierałyśmy ze szpitala rzeczy, które
należały do małej. Sam widok pustego łóżka, gdzie niegdyś leżała ona był
przytłaczający i sprawiał, że na moim ciele pojawiały się dreszcze. Do końca
liczyłam, że malutkiej uda się wygrać z tą przeklętą chorobą. Od czasu odejścia
jej, ubierałam się na czarno na znak żałoby. Ona nie była może kimś z rodziny,
ale byłam mocno z nią związana. Można by było powiedzieć, że miałam w wewnątrz
swoją własną żałobę. Czekał jeszcze mnie pogrzeb. Tak szczerze to nie miałam
najmniejszej choroby iść na jej pogrzeb, ale ja byłam jej to winna i musiałam
tam być, czy mi się chciało czy nie. Siedziałam na kanapie w salonie. W Neverland
po śmierci Scarlett panowała smutna atmosfera. Nawet Paris bardzo przeżywała
śmierć swojej przyjaciółki . Na komodzie pod telewizorem stało zdjęcie
Scarlett, jeszcze przed zdiagnozowaniem choroby, była na nim uśmiechnięta i
pełna życia, jak każde dziecko w jej wieku. Fotografia była oprawiona w czarną
ramkę z czarną wstążką. Wstałam z kanapy, podeszłam bliżej do telewizora i
wzięłam zdjęcie w rękę. Po chwili na szkle pojawiła się moja łza. Nagle
poczułam, że ktoś przytula się do mnie od tyłu. Kim kimś był oczywiście
Michael. Był już prawie gotowy do wyjścia z domu.
- Nie mogę uwierzyć, że nie zobaczę jej już nigdy.
- Ja też, ale Scarlett nie chciała by, żeby ktoś płakał po niej.
- Mike, ona miała całe życie przed sobą.
- Przynajmniej już nie cierpi.
- Masz rację, dlaczego jej już z nami nie ma.
- Tak musiało być. Poprosiłem Emmę, aby też przyszła.
- Po co ona? – Spytałam.
- Żeby było ci lżej.
- Dziękuję jesteś kochany. – Michael puścił mnie ze swoich
objęć. Poszłam do sypialni, ponieważ musiałam się odświeżyć przed pogrzebem.
Nie mogłam wyjść z domu w potarganych włosach. Chociaż ze smutku nie chciało mi
się nawet ich ułożyć. Założyłam na siebie nowe ubrania, zrobiłam makijaż,
ułożyłam te piekielne włosy, zabrałam okulary słoneczne, aby nie było widać
moich łez i opuściłam sypialnie. Zeszłam po schodach, w holu czekali na mnie
Paris i Michael.
- Gotowa? – Spytał Mike.
- Gotowa. – Odpowiedziałam. Wyszliśmy z domu, przed którym
stała czarna toyota. Wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy z rancha. Droga
zajęłam nam 2 kwadranse, na całe szczęście nie było żadnych korków i byliśmy
nawet przed czasem. Pod domem pogrzebowym była już ciocia Maya, dzieci z domu
dziecka, personel szpitala w którym malutka była leczona. Nie zabrakło mojej
siostrzyczki. Jednak nie była ona sama, obok niej stał pewien chłopak,
wyglądało na to, że moja siostra miała chłopaka, ale nie pochwaliła się tym
faktem przed nikim. Postanowiłam iść się z nią przywitać.
- Emma. – Powiedziałam i przytuliłam moją siostrę.
- Siostrzyczko, poznaj Federico, mojego chłopaka.
- Scarlett – Podałam dłoń chłopkowi mojej siostry, którą on
pocałował. Lekko się do niego uśmiechnęłam, nie było mi od kilku dni w ogóle do
śmiechu. Michael, próbował kilka razy pocieszyć mnie twierdząc, że bez uśmiechu
na twarzy nie jestem sobą. Ale ja byłam jak ta listopadowa pogoda, pochmurna i
ponura. Weszliśmy do kościołach. Przy ołtarzu była biała, mała trumna z ciałem
Scarlett Ceremonia się dłużyła i dłużyła, to była godzina, ale dla mnie i tak
to było długo. Kilka razy musiała wyjść na zewnątrz, ponieważ nie wytrzymywałam
tych wszystkich emocji. W końcu gdy to się skończyło, przeszliśmy na cmentarz,
który był niedaleko. Tam z kolei było jeszcze gorzej. Stałam wtulona w bok
Michaela, i ze smutkiem patrzyłam na to wszystko. Czułam smutek i to wielki.
Nic od śmierci i pogrzebu bliskiej osoby nie mogło być gorsze.
Kilka godzin później
Stałam nad jej mogiłą. Do moich oczów cisnęło się milion łez.
Zdawałam sobie sprawę z tego, że nigdy jej nie zapomnę. Spojrzałam w niebo, to może wydawać się dziwne,
ale wydawało mi się jakbym pomiędzy tymi czarnymi chmurami zapowiadającymi
deszcz widziała postać małej dziewczynki. Ona będzie żyć i mieszkać w moim
sercu na zawsze, nie będę jej widzieć, ani słyszeć, ale za to będę czuć jej
obecność. Poczułam spadające krople deszczu na moją głowę, niebo również
opłakiwało jej śmierć.
- Będziesz mnie bronić malutka. Obiecaj. – Westchnęłam.
Postawiłam na jej trumnie bukiecik białych róż oraz zdjęcie jej zdjęcie. Podszedł
do mnie Michael, przez chwilę nawet nie zauważyłam jego obecności.
- Scarlett, przeziębisz się od tego deszczu. Chodźmy. – Mój wybranek
losu zarzucił na moje ramiona swoją marynarkę.
- Dobrze. – Odeszłam od jej grobu, szłam u boku Michaela ku
wyjściu z cmentarza.
Przewidywałam to, że już nigdy nie poznam kogoś tak
wyjątkowego i wyróżniającego się z tłumu jak Scarlett. A nawet jeśli, to nie
będzie to samo. Nie zobaczę już nigdy tego uśmiechu, tych pięknych brązowych
oczu. W mojej głowie nasuwała się tylko jedna myśl - Nie mogę przecież rozpaczać,
każdy przecież kiedyś umrze. Ja też. Kiedyś spotkam jeszcze raz Scarlett Junior w niebie.
*********
I jak? Dajcie znać w komentarzach jak wam się podobało.
PS: Wiem, że pewnie większość z was chcę mnie w tym momencie
za to, że uśmierciłam małą Scarlett. Ale tak sobie napisałam w zeszycie, że
muszę ją uśmiercić, to było bardzo smutne. Nawet ja uroniłam łezkę, podczas
pisania. W końcu takie choroby u małych dzieci to najgorsze co może być.
Co do następnego rozdziału, nie wiem kiedy go napiszę. Powinnam coś wstawić w okolicach 19 kwietnia.
Co do następnego rozdziału, nie wiem kiedy go napiszę. Powinnam coś wstawić w okolicach 19 kwietnia.
Pozdrawiam <3
Dzień dobry.
OdpowiedzUsuńDobry.
Chrobry.
Wbrew pozorom jeszcze żyję.
Co by tu powiedzieć? Na początku już z taką w sumie ulgą podeszłam do rozdziału, bo Paris nic się nie stało. Dziwne stworzonko z tej Caroline - mówiąc takie rzeczy z premedytacją działa na niekorzyść dziecka. Fałszywa kobieta. Takie jak ona w ogóle nie powinny myśleć o posiadaniu potomstwa.
Scarlett. Nie. Czemu?
Dlaczego ten świat jest do tego stopnia okrutny, że takie niewinne osoby muszą umierać? Szkoda mi się zrobiło małej. Nawet nie zdążyła nacieszyć się życiem.
Nie wiem, może znasz moje usposobienie, ale mimo pesymizmu nie traciłam nadziei. Wierzyłam do końca, że Scarlett wyzdrozwieje. Cóż.
Ok, mogę Cię uśmiercić. Ty też chciałaś to kiedyś zrobić, więc będziemy kwita ;)
Wszyscy są teraz zajęci, dlatego życzę weny. I czasu...
Pozdrowiam
Mezzoforte + tysiąc innych pseudonimów
PS O ile się nie mylę, piszesz egzamin gimnazjalny. Powodzenia!
Dziękuje <3
Usuń